ارزیابی استرس اکسیداتیو و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسما در زنان مبتلا به چاقی عمومی و شکمی

مقدمه مطالعات پیشین ارتباط بین افزایش سطح استرس اکسیداتیو بدن و بروز بیماریهای قلبی عروقی را نشان داده اند. بر این اساس، هدف مطالعه حاضر ارزیابی استرس اکسیداتیو و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی پلاسما (TAC) در زنان مبتلا به چاقی عمومی و شکمی بود. روش کار در این مطالعه مورد- شاهدی که در پاییز سال 1389 انجام گرفت، 160 نفر از زنان سنین 20-45 سال به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و اطلاعات عمومی آنها با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه مستقیم جمع آوری شد. سپس نمونه های خون وریدی گرفته و پس از جدا شدن پلاسما، سطح استرس اکسیداتیو با اندازه گیری غلظت مالون دی آلدئید (MDA) پلاسما ارزیابی گردید. علاوه بر این، سطوح TAC افراد مورد بررسی نیز اندازه گیری شد. برای مقایسه داده ها از آزمون آنوا و تی مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج میانگین غلظت MDA پلاسما در زنان دارای اضافه وزن و چاقی عمومی به طور معنی داری بیشتر از زنان دارای وزن طبیعی بود (به ترتیب 01/0>p و 001/0>p ). همچنین، سطوح TAC پلاسما در زنان مبتلا به چاقی عمومی کمتر از زنان دارای وزن طبیعی بود (01/0>p). تفاوتی از نظر سطوح TAC پلاسما بین زنان دارای اضافه وزن و وزن طبیعی وجود نداشت. همچنین زنان مبتلا به چاقی شکمی در مقایسه با زنان دارای محیط دور کمر طبیعی سطوح MDA بیشتر (001/0>p) و سطوح TAC      پایین تری (01/0>p) داشتند.   نتیجه گیری چاقی عمومی و بویژه چاقی شکمی با افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش سطوح TAC پلاسما ارتباط دارند که ممکن است با بروز بیشتر بیماریهایی مانند تصلب شرایین، دیابت و پرفشاری خون در افراد چاق در ارتباط باشد.